“Ah, it’s Halloween, tonight!”

Hoera, het is Halloween!

Iets wat steeds groter gevierd wordt in Nederland. Misschien zou je er het hele jaar wel willen bijlopen als je held, maar aangezien dat een beetje vreemd is, geeft 31 oktober je een vrijkaart om eindelijk eens verkleed over straat te gaan.

“Masquerade, masquerade, grab your mask and don’t be late!”

Hoe hebben jullie je verkleedt?

Hier zijn wat ideetjes van anderen:

Twee jaar geleden kwam ik “Ozzy Osbourne” tegen, ik vind hem wel goed gelukt!

 

 

 

 

 

 

Of een andere hele populaire: Gene Simmons van Kiss! Natuurlijk ook gaaf om met vrienden als de band Kiss verkleed te gaan.

 

 

“Waiting for big pumpkin to arise”

Bij halloween hoort natuurlijk pumpkin carving! Ikzelf heb dit jaar voor het eerst mijn eigen Jack-O’ lantaarn gemaakt. Ik heb het simpel gehouden met een normaal “eng gezicht” en een kat, soort van.

“..Show postponed…”

Lieve lezers,

Vandaag zouden jullie een nieuwe blogpost van mij krijgen, maar die is helaas wegens technische storingen (bij Ziggo) uitgesteld naar morgen.

Nu hecht ik natuurljik heel veel waarde aan jullie aandacht, maar mijn hele post overtypen via een smartphone gaat mij net iets te ver…Hopelijk hebben jullie genoten van andere leuke bezigheden, bijvoorbeeld het programma met Springsteen op NL2? Heeft iemand dat gekeken? Ik niet, want mijn tv ligt er ook uit…

Gelukkig heb ik genoeg andere dingen om te kijken…

Dit was voornamelijk even om mijn vlog kwaliteiten via de WordPress app te testen. Technology nowadays, Wat je tegenwoordig allemaal niet met een smartphone kan doen. Goed, met een beetje geluk staat mijn 10e post morgen online, hij gaat dus over het stereotype beeld dat de maatschappij heeft over bepaalde muziekstromingen.

Voor nu, laat gezellig een comment achter over welke muziek dvd, vhs, blu-ray het liefste kijkt wanneer jij “van de buitenwereld bent afgesloten”.

“Object of your own desire”

“Kanye West & Jay-Z? Sowieso dat we zeven keer neergeschoten worden. De Fans die hierop afkomen zijn vast allemaal gangleden van de “Bloods” of “Crips”. WRONG, meer dan 80% autochtoon, student, geen baggy-pants of gangkleuren. Na afloop was ik meer bezig met het verrassende publiek dan het optreden zelf.

Iedereen heeft wel een bepaald beeld van iets, en vaak is dat beeld mede dankzij de media door de jaren heen tot stand gekomen. Hierdoor kijken we vanuit een bepaalde hoek naar de wereld, waar ook vooroordelen uit ontstaan. Alle Duitsers graven kuilen, alle lesbiennes hebben kort haar en met korfbal wordt er gemengd gedouched. Maar in hoeverre is dit idee dat over de jaren ontstaan de waarheid, is het niet gedateerd, en kan de waarheid niet op een andere manier vertelt worden?

Toen ik voor het eerst naar discotheken ging, was er altijd een algemene of populaire regel: Je komt een club niet binnen als je Lonsdale of Karl Kani draagt. Lonsdale wordt namelijk gedragen door Skinheads, en die zijn racistisch en Karl Kani wordt gedragen door donkere “onruststokers”. Ik was deze ongeschreven regel eigenlijk helemaal vergeten. Totdat ik een interessant artikel vond dat mij hieraan deed denken.

Exactitudes oprichters Ari Versluis en Ellie Uyttenbroek zijn beiden gefascineerd door de kledingvoorschriften die via een ongeschreven regel gelden voor verschillende groeperingen. Individuen proberen vaak uniek te zijn, maar onbewust sluiten ze zich alsnog aan bij een massa. Exactitudes is een bijzonder boek, en op hun website kan je een kijkje wat er allemaal in voorkomt. Je ziet doorsnee mensen van verschillende groepen. Die met het idee leven dat ze uniek en indiviueel zijn. De foto’s van Versluis en Uyttenbroek bewijzen het tegendeel. Zij laten zien dat we met onze kleding, hoe divers we het ook proberen te houden ons toch bij een bepaalde groep aansluiten.

“I’m a legal alien”

Lex is een gevoelige jongen, en daar schaamt hij zich niet voor. Hij doet aan verdedigings sport, hij heeft een kat en houdt van de oosterse filosofie. Buiten dit alles, is hij een hardcore fanaat.

“Het begon bij mij op de basisschool, wanneer je muziek begint te ontdekken. Dance muziek was toen heel erg populair, en dat beviel mij wel. Toen ik ouder werd ging ik opzoek naar iets wat meer bij mij paste en zo kwam ik erachter dat dancemuziek met een harde bass en ritme echt iets voor mij was. Zo kwam ik bij hardcore terecht.”

“Dj Paul Elstak was een van de eerste artiesten die mij aansprak. ik was ongeveer 15 jaar toen ik naar mijn eerste hardcore feestje ging. Het was in Bodegraven, daar kwam hij ook draaien. Je kan wel naar een discotheek gaan waar dancemuziek wordt gedraaid maar het is niet vergelijkbaar met een hardcore feest.”

“Precies te “hakken” op de muziek, mee gaan in de lasershows met rookmachines en stroboscopen.  De opbouw, en dan de melodie die loskomt, dat vind ik gewoon prachtig.”

“Ik ben naar een stuk of 50 grote feesten geweest. Ook in het buitenland, een paar keer in Duitsland en België. Ik ga niet helemaal naar Italië, lijkt me wel leuk als ik er toevallig ben, maar ik ga daar niet helemaal naar toe rijden alleen voor een feestje.”

“It takes a man to suffer ignorance and smile”

Lex is iets ouder dan ik ben, toch vond ik toen ik “klein” was hardcore ook iets hebben, nu nog steeds overigens. Ik wil nog steeds naar een groot feest zoals, Masters of Hardcore, Thunderdome, Nightmare in Rotterdam. Er is alleen een ding waar ik altijd voor vrees, racisme…

Bennies

Ben en zijn vrouw Astrid Franse runnen al decennialang een hele bijzondere winkel, Bennies Fifties.
De winkel begint steeds meer op een museum te lijken. Zo komen er regelmatig objecten binnen als: de drumstel van de Rolling Stones, en gesigneerde gitaren van onder andere Van Halen.

Over de jaren heen hebben ze hele bijzondere momenten meegemaakt, niet alleen met fans die even komen snuffelen maar ook met artiesten. Ze waren dit jaar eerder in het nieuws met een bijzondere vondst. Ver weg, onder een bureau stond nog een oude doos die zij in de jaren ’80 hadden aangeschaft. Hierin vonden ze misschien wel het meest wat ooit de winkel is binnengekomen.

Toen ze de doos open maakten beseften ze pas wat voor een schat er al die tijd voor hun neus had gelegen. Ze vonden talloze foto’s, negatieven, handtekeningen, brieven en zelfs een script van Marilyn Monroe.

Ben: “Vroeger gingen we naar Amerika, parkeerden onze bus voor een winkel, liepen naar binnen en dan kochten we voor een bepaald bedrag een halve winkel leeg. In die tijd laadde je snel een hele container vol. Zo nu en dan neem je ook dozen mee waar je niet precies weet wat er in zit, met de hoop dat er iets waardevols tussen zit. Toen we dit zagen dachten we nou gooi deze er ook maar bij want we besteedden een flink bedrag. Want voor het zelfde geld is het helemaal niet bijzonder. Dat was in dit geval wel zo. Naarmate de tijd erover heen ging verdween de doos tussen alle andere goederen.”

“Money don’t get everything, it’s true”

“Heh bah, alles is zo duur tegenwoordig. Vroeger kostte een concertkaartje 10 gulden.” Een van de kreten die je vaak onder fans hoort.

Artiesten geven steeds vaker concerten, en het is dan ook erg verleidelijk om meer dan één keer naar een show te gaan. In plaats van een album één keer uit te brengen worden ze nu op honderd verschillende varianten op de markt gebracht. Op cd, singles, vinyl, colored vinyl, shaped vinyl, special edition box, her-pressing etc. etc. Dan heb je nog tourmerchandise. Je hoeft niet bang te zijn dat ze niet iets voor jou erbij hebben! Nee, je kan kiezen tussen 13 verschillende shirts, truien, onderbroeken, mutsen, sjaals, glazen, lunchtrommels….en dan hebben we het nog niet eens over het concertkaartje  gehad! Vers van de pers: Een kaartje voor Iron Maiden (mijn favoriete band) voor 25 juni in het Ziggodome is maar €59,- excl. servicekosten! Dat is tegenwoordig dames en heren, geloof het of niet, relatief goedkoop. 

“I need money….”

Tegenwoordig kampen fans met luxeproblemen, te veel keus. En ondanks dat alles prijzig is, zijn de concertzalen toch tot het dak gevuld! Met andere woorden, fans kiezen er uiteindelijk zelf voor om er grof geld voor te betalen.

“I’ve got you under my skin”

Tatoeages zijn net als muziek oeroud. Het laten zetten van een tatoeage kan verschillende redenen hebben: je kunt het mooi vinden, het kan een eerbetoon zijn voor iets/iemand of het is traditie. De fans die ik al geïnterviewd heb voor eerdere posts, heb ik ook de vraag gesteld of ze een tatoeage hebben van hun favoriete artiest. Twee daarvan zeiden ja! Ik heb nog een paar andere muziekliefhebbers gevonden die hun favoriete band of lyrics op hun lichaam hebben laten tatoeëren. Zij willen hiermee laten zien wat zij voor de muziek voelen, of wat de muziek voor hen betekent.

Ikzelf heb er 7 jaar geleden ook een laten zetten. Na een jaar erover nagedacht te hebben, koos ik voor een muzieknootje op mijn heup. Hij staat ook voor mijn liefde voor muziek, niet specifiek voor één bepaalde band, artiest of genre. (foto komt eraan!)

Pink Cadillac, met haar Bruce Springsteen “Faith will be rewarded” tattoo. “De tattoo heeft voor mij geen godsdienstige betekenis. Maar ik ben van nature nogal negatief ingesteld, soms niet veel vertrouwen in mezelf, snel de moed laten zakken enzovoort. Dus het gaat meer over mezelf, dat ik meer vertrouwen en geloof moet hebben in de dingen, want meestal komt het wel goed! Daarom is deze tattoo wel belangrijk voor me, en heeft natuurlijk ook te maken met mijn fan zijn van Bruce.” De tekst komt uit het lied Land of Hope and Dreams:

Floor de Gier heeft een aantal tatoeages als liefde voor muziek.

All the songs we like are really cool – is voor The Bouncing Souls.

“

…

.

“Awesome Mixtape” is homage aan de Pietasters.

“Ik heb er geen spijt van, ik vind het mooi. Het zijn allemaal tatoeages die ik heb genomen omdat muziek een belangrijk deel uitmaakt van mijn leven.

“Pick of destiny”

Op 23 juni 2009 stond ik helemaal vooraan in de Amsterdam Arena, voor het concert van AC/DC. Glenn, en zijn lieve vriendin Hanneke stonden toen toevallig naast mij. We raakte aan de praat, en merkten snel dat we een ding gemeen hadden: het verzamelen van (onder andere) plectra! Plectra is meervoud voor plectrum, oftewel een gitaar pick.

Trots vertelde ik over mijn collectie: “Ja, ik heb er al een heleboel, ruim acht. Van Def Leppard…uhmm Iron Maiden….Metallica…en..”. Niet wetend dat Glenn er al bijna 100 heeft…

“Het is bij mij begonnen met Metallica. Mijn allereerste pick was van James Hetfield (gitarist Metallica) tijdens het concert in de Amsterdam Arena op 21-06-2004. Ik mocht officieel ook niet eerste ring staan, maar ben toch doorgerend.Met pure toeval ving ik hem na het nummer Enter Sandman.”

“Alles wat ik in de loop der jaren van Metallica verzameld heb, is voor mij zeer speciaal (die hard fan). Ik heb 4 picks van Hetfield, 3 van Kirk Hammet en 2 van Robert Trujillo. Verder heb ik nog 24 T-shirts, alle cd’s, dvd’s, 2 limited edition boxen, een rode Big 4 plectrum collectors item, en natuurlijk posters.”

“Take me to the magic of the moment”

Muziek brengt verschillende emoties bij mensen naar boven. Het heeft voor iedereen ook een andere betekenis. Dat ene lied dat je op de achtergrond hoorde tijdens je eerste zoen, het nummer dat de band speelde tijdens de openingsdans van je bruiloft, of het laatste liedje dat je voor iemand draait tijdens een begrafenis.

De muziek van Michael Jackson heeft zo een speciaal plekje bij ons in de familie. Altijd als ik een van zijn nummers hoor moet ik dan ook denken aan “vroeger”. Onbewust wordt er met enkele regelmaat Michael Jackson gedraaid bij ons. Met kerst, oud en nieuw, sinterklaas, met andere woorden, altijd als wij met de familie bij elkaar komen. Iedereen zingt hard mee en doet de Moonwalk…soort van…

Ik was dan ook super enthousiast toen het nieuws naar buiten kwam dat the King of Pop nog één keer op toernee zou gaan, en dan niet in Amerika maar “dichtbij” ons, Londen! Uren van te voren zat ik achter de computer om kaartjes te kopen, drie om precies te zijn. Een voor mijn moeder, een voor mijn tante en eentje voor mij. Mijn tante had hem al eens live gezien, en daar waren mijn moeder en ik best wel jaloers op. Wonder boven wonder lukte het mij om aan kaartjes te komen. We waren dolblij totdat…

“White bolt of lightning”

Paulus Groenewegen is misschien wel de beroemdste Springsteen fan onder de Springsteen fans. Je zou bijna kunnen zeggen dat je geen fan kán zijn, als je “Badmuts” niet kent.

Paulus is dan ook moeilijk over het hoofd te zien, een grote man, met lang wit haar en een baard. Die met kop en schouders ver over iedereen heen tuurt tijdens een concert.

Ondanks zijn lengte valt hij niet alleen op in het publiek. “Badmuts” is ook erg actief op diverse fora, en misschien nog wel belangrijker, hij regelt vaak met zijn Bruce-maatje “Mama Muppet”, de beruchte role-call. Daarbij, is hij een lopende encyclopedie wat betreft Bruce Springsteen nummers, hij kan je precies vertellen welk nummer waar en wanneer gespeeld is. Paulus is namelijk ook een hele goede, en soms ook een erg fanatieke setlistposter!

Ik stond te trappelen om zijn huis te zien, want ik verwachte natuurlijk een huis vol met Springsteen memorabilia! “Badmuts” kwam mij ophalen in zijn Bruce-Mobile (een oude groene Buick, waarmee hij zijn Springsteen tour doet). Ik keek in het rond, niet precies wetend hoe een Buick eruit zou moeten zien, maar zag 1 groene auto met E-Street erop, nou dat moest hem zijn. Zijn Springsteen huis viel eigenlijk best tegen. Heel beschaafd stonden zijn cd’s, dvd’s en lp’s geordend in een kast. Hier en daar hingen een aantal posters en clippings netjes ingelijst aan de muur, maar verder geen toeters en bellen, geen Bruce Springsteen poppen of plukken haar van “The Boss” (believe me, some people collect EVERYTHING).

Onder het genot van een stuk cake en koffie begon “Badmuts” te vertellen, beginnend bij zijn passie voor setlisten. Want ik vroeg mij af, waarom je in godsnaam de setlist zou willen weten van een concert waar je zelf niet bij bent? Nog erger, waarom zou je zoveel moeite doen om de nummers te achterhalen? Luister naar zijn verhaal…