“Take me to the magic of the moment”

Muziek brengt verschillende emoties bij mensen naar boven. Het heeft voor iedereen ook een andere betekenis. Dat ene lied dat je op de achtergrond hoorde tijdens je eerste zoen, het nummer dat de band speelde tijdens de openingsdans van je bruiloft, of het laatste liedje dat je voor iemand draait tijdens een begrafenis.

De muziek van Michael Jackson heeft zo een speciaal plekje bij ons in de familie. Altijd als ik een van zijn nummers hoor moet ik dan ook denken aan “vroeger”. Onbewust wordt er met enkele regelmaat Michael Jackson gedraaid bij ons. Met kerst, oud en nieuw, sinterklaas, met andere woorden, altijd als wij met de familie bij elkaar komen. Iedereen zingt hard mee en doet de Moonwalk…soort van…

Ik was dan ook super enthousiast toen het nieuws naar buiten kwam dat the King of Pop nog één keer op toernee zou gaan, en dan niet in Amerika maar “dichtbij” ons, Londen! Uren van te voren zat ik achter de computer om kaartjes te kopen, drie om precies te zijn. Een voor mijn moeder, een voor mijn tante en eentje voor mij. Mijn tante had hem al eens live gezien, en daar waren mijn moeder en ik best wel jaloers op. Wonder boven wonder lukte het mij om aan kaartjes te komen. We waren dolblij totdat…

Op 25 juni 2009 het tragische nieuws de wereld overging. Ik zat in de auto met mijn moeder toen mijn vriend belde of ik “het al gehoord had”. Michael Jackson is met een hartstilstand naar het ziekenhuis gebracht en het ziet er niet goed uit. Toen ik thuis kwam duurde het niet lang voor hetgeen waarvoor ik zo vreesde bevestigd werd, the King of Pop is niet meer. De hele wereld was in rouw, tenminste zo leek het. Duizenden fans en niet fans hebben op hun eigen manier “Wacko Jacko” geëerd. Toen ik laatst terug dacht aan de beelden die je toen op tv te zien kreeg, de huilende fans vooral, kon ik het niet helpen om te denken “wat een overdreven gedoe”. Ik bedoel, je verloor niet een van je naasten of meest dierbare, je kende hem niet eens! Toch betrapte ik mezelf erop dat ik ook wel een traantje heb weggepinkt. Niet zozeer om hem, maar om al die leuke tijden die ik door de jaren heen met zijn muziek en mijn familie had.

“Distant memories,
are buried in the past, forever”

De blik van mijn moeder en de teleurstelling in haar stem toen zij het nieuws hoorde heeft mij heel erg geraakt. Er valt toch iets groots weg, iets waar zij en mijn tante mee zijn opgegroeid, en dat ze aan mij hebben doorgegeven. Een soort band. Misschien ook het besef dat iedereen ouder wordt, je leeft niet voor eeuwig en zo ook niet je jeugdhelden.

Meerdere generaties zijn opgegroeid met zijn muziek, en vele zullen nog genieten van zijn legacy. Toch was hij voor de generatie van mijn moeder, die echt is opgegroeid met Michael Jackson (en natuurlijk de Jackson 5),  en voor velen met een donkere huidskleur, meer dan alleen the King of Pop. Hij had misschien een nog wel belangrijkere “functie”, want hoe je het ook went of keert, hij was een geboren neger. Iemand met een donkere huidskleur die te zien was op de televisie, te horen op elk radiostation, en afgebeeld op elke voorpagina van welk blad dan ook. Dat was nog vrij ongehoord in die tijd.

Het was iets nieuws, en compleet ongehoord, met zijn roem stond hij symbool voor een ander, en beter tijdperk.